x 2

Od niedawna mam swojego pierwszego "czytacza" - Anię ( nie licząc moich cudownych "ludzisków", którzy nie tylko znoszą mnie na tym blogu, ale i w szarej rzeczywistości, muszę - rozciągając ten nawias trochę -dodać, że "te ludziska" właśnie inspirują mnie do bycia sobą, do mówienia tego co myślę i pisania tego co czuję).
A Ania, Ania pojawiła się nagle w najbardziej odpowiednim momencie, tak jak to zwykle z Aniołami bywa :). W tej sytuacji wypada, więc się porządnie przedstawić:

W naszym domu liczy się do dwóch: dwa psy, dwa koty, dwa konie, dwa "człowieki".:)

Merry i Megi to suczki, w podobnym wieku.

O Merrci wiemy na pewno, że ma cztery lata, bo mamy ją od szczeniaczka i znamy jak samych siebie.

Megi zaś, znalazła nas sama. W mroźny styczniowy dzień, zamieszkała w naszej stodole i urodziła tam cztery cudowne szczeniaczki.

Dla wszystkich znaleźliśmy dobre domy. A ona sama została.

Początki były bardzo trudne.  Walka o dominację między dwiema sukami była zacięta, każda chciała mieć naszą miłość i zainteresowanie na wyłączność. Wydawało się nam, że sytuacja jest przegrana, więc znaleźliśmy dla Megi inny dom.:(
Napiszę o tym bardzo krótko, bez szczegółów, bo sumenie do dzisiaj za to nie daje mi spokoju. Nowy dom Megi nie był żadnym domem, a ludzie którzy ją wzieli...ach brak słów. Zabrałam ją  stamtąd po kilku dniach ze łzami na  policzkach i obiecałam, że nigdy już jej nie oddam.
"Dziewczyny" z czasem wypracowały sobie chierarchię, w której oczywiście dowodzi Merry, i mimo iż  zdarzają się między nimi nieporozumienia, sytacja jest do opanowania.  Megi cały czas się uśmiecha, zaś miłość swoją okazuje wszystkim którzy znajdą się w jej zasięgu. Wskakuje na kolana nieproszona, liże i merda ogonkiem. Jest szczęśliwa.

Żeby była równowaga , koty: Leon i Mika,  nie są pieszczochami. Chodzą swoim drogami.

 Mika nie spoufala się z nikim i nikomu nie pozwala się głaskać  dłużej niż kilka sekund. Kiedy ma ochotę na bliskość z nami siada gdzieś w niedużej odległości , przygląda się a potem zwija w kłębuszek i zasypia...

Leon, to łowca. Nawet dzisiaj przyniósł nam na śniadanko świeżo upolowaną myszkę, a jak przy tym mruczał, jaki był dumny...

No i nasze kobyłki: Loti i Floti

Mają ponad dwadzieścia lat i są nierozłączne. Pracowały  ciężko w Niemczech, ciągając wozy z towarem, do momentu, aż jednej z nich zdrowie nie pozwoliło na dalszą pracę. Ich właściciele staneli przed wyborem oddania ich do niemieckiego gospodarza (skąd prawie oczywiste jest, że trafiłyby do rzeźni), bądź oddać je nam, rodzinie z Polski, która co prawda nie ma doświadczenia, ale warunki i serce, żeby zaopiekować się staruszkami na emeryturze. I tak są już u nas ok. pięciu lat, mają się dobrze, nie chorują i z roku na rok są coraz młodsze...:)

Floti.

Loti.

No i jeszcze dwa "człowieki ":) ...Ale o mnie, o nas, to chyba jest cały ten blog:)